Χρόνια τώρα, πολλοί από μας έλεγαν ότι δεν γίνεται να βελτιωθεί τη θέση σου αν δεν αγωνίζεσαι. Ότι δεν γίνεται να αγωνίζεσαι και να μην απεργείς. Ότι δεν φτάνει μόνο να απεργείς, πρέπει και να συμμετέχεις ενεργά στις κινητοποιήσεις, τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις.
Εμείς τα λέγαμε εμείς τα ακούγαμε…., και στις διαδηλώσεις λίγο πολύ συμμετείχαν και συμμετέχουν πάντα οι ίδιοι…
Λέγαμε, πριν ακόμη την εφαρμογή του μνημονίου, ότι θα δούμε πράγματα που πριν δεν μπορούσαμε να τα φανταστούμε. Ήρθαν μειώσεις αποδοχών, ήρθαν περισσότερες μειώσεις αποδοχών, καταργήθηκαν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα μέσα σε μια νύχτα.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή, κάποιοι πίστευαν ότι με την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου θα ενισχυθούν οι χαμηλόμισθοι στο δημόσιο σε βάρος των «υψηλόμισθων». Βαυκαλίζονταν με ψεύτικες ελπίδες και προσμονές.
Σήμερα μπήκε στη ζωή μας η εργασιακή εφεδρεία. Ποιοι προηγούνται; Οι συμβασιούχοι; Οι αορίστου χρόνου; Οι μόνιμοι; Οι γυναίκες με ανήλικα; Όσοι έχουν ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα;…. και τελειωμό δεν έχει.
Αν όμως σκεφτόμαστε έτσι τότε θα κινδυνεύουν όλοι με απόλυση!!!
Πολλοί δεν συμμετέχουν στις απεργίες γιατί, λένε, με μια 24ωρη δεν γίνεται τίποτα και ότι πρέπει να πάμε σε απεργία διαρκείας. Ή να μην απεργούμε γιατί χάνουμε μεροκάματα, αλλά να πάμε σε άλλες μορφές πάλης.
Προχωράμε σε άλλες μορφές όπως: καταλήψεις δημαρχείων και άλλων χώρων δουλειάς, απογευματινά συλλαλητήρια και μηχανοκίνητες πορείες και πάλι οι συμμετέχοντες είναι οι συνήθεις ύποπτοι.
Ποιος φταίει γι’ αυτό; Έχουμε έτοιμη την απάντηση: Συνήθως φταίει κάποιος άλλος. Ο εργαζόμενος ρίχνει τις ευθύνες στο σωματείο, η Ομοσπονδία στην ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ. Οι κάτω λένε ότι φταίνε οι πάνω, γιατί είναι πουλημένοι και οι πάνω λένε ότι φταίνε οι κάτω που δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις.
Και το κακό είναι όλοι, απ’ τη σκοπιά τους έχουν λίγο-πολύ δίκιο!!!
Δυστυχώς αυτό που υπάρχει το φτιάξαμε εμείς. Έχουμε τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές που εμείς οι ίδιοι ψηφίζουμε, έχουμε τις κυβερνήσεις που με την ψήφο μας εκλέξαμε.
Θέλαμε να είμαστε θεατές. Να λύνουν κάποιοι άλλοι τα προβλήματά μας. Να βάζουμε τις πιτζάμες και τις παντόφλες μετά τη δουλειά και να παρακολουθούμε από τους καναπέδες τα σίριαλ στην ΤV.
Ξαφνικά έρχονται τα πάνω κάτω και εμείς παρακολουθούμε με αμηχανία. Τα προβλήματά μας δεν θα τα λύσει ο από μηχανής θεός. Τέτοιος πλέον δεν υπάρχει ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.
Και τώρα τι κάνουμε; Γιατί είναι βέβαιο ότι κάτι πρέπει να κάνουμε.
Να κάνουμε αυτό που δεν κάναμε για χρόνια. ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
Μπορούμε να το πετύχουμε; ΝΑΙ, αν το θέλουμε. Θα το κάνουμε όμως και εμείς και όχι κάποιοι άλλοι.
Θέλουμε πολιτική απεργία διαρκείας και δεν το θέλουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικάτων; Μπορεί να γίνει!!! Αρκεί από αύριο να γίνουν γενικές συνελεύσεις παντού. Παντού όπου υπάρχει σωματείο, σύλλογος, εργαζόμενοι.
Αποφασίζουμε και μετατρέπουμε τη γενική απεργία στις 19 Οκτώβρη σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας με αιτήματα:
Ανατροπή της κυβέρνησης, διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών, αναδιανομή του πλούτου υπέρ των φτωχών, παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Η κυβέρνηση πρέπει να πέσει και να πέσει με θόρυβο κάτω από τη λαϊκή οργή.
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!!!.
Σημ. 1.- Ο Γιώργος Χαρίσης είναι συνδικαλιστής στην ΠΟΕ ΟΤΑ
2.- Θα πρόσθετα, εκεί που τα σωματεία είναι σφραγίδες να γίνουν συνδικάτα με συνελεύσεις εργαζομένων
εσυ για να φιλοσοφεις τοσο,εχεις χρονο. και εισαι και βολεμενος..εμεις φιλε εδω εξω δουλευουμε για να μπορεις εσυ να παιρνεις τον μισθο σου..οσο για τον καναπε, μετα την εξουθενωση της δουλειας, ειναι το μονο που προλαβαινω,κι αυτο γιατι δουλευω και για σενα..
ΑπάντησηΔιαγραφή