Εχθές έγινε το δικαστήριο της οικογένειας του φίλου, συναδέλφου και συντρόφου Γιώργου Γιαννακούλια, εναντίον του ΟΣΕ. Το Γιώργο τον χάσαμε πριν 5 χρόνια, άδοξα και άδικα μέσα στο γραφείο μου, το 731 στον 7ο όροφο της Καρόλου. Είχε έρθει για υπηρεσιακή δουλειά του ΤΗΕ και αισθάνθηκε αδιαθεσία. Από το πρώτο "αχ" μέχρι τη στιγμή που δηλώθηκε ο θάνατος του, πέρασαν 2 ώρες που ο Γιώργος έδινε τη μάχη του στα χέρια μας, ουσιαστικά αβοήθητος, όπως αβοήθητοι άρα και αναλώσιμοι ήμαστε για την εξουσία, όλοι οι εργαζόμενοι. Δεν σε ξεχνάμε Γιώργο. Και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε, όχι μόνο γιατί οι τελευταίες ανάσες σου, έμπλεξαν με τις δικές μας αλλά γιατί ήσουν και ένας σπάνιος άνθρωπος. Δε σε ξεχνάμε Γιώργο! Ούτε ο Στέλιος που ήρθε μάρτυρας στο δικαστήριο. Ούτε τα κορίτσια που σου έτριβαν τα χέρια, μήπως σου δώσουν λίγη από τη δική τους ζωή. Σε τελική ανάλυση, ξεχνάνε μόνο, αυτοί που θέλουν να ξεχάσουν. Ακούς;
σε ένα χωριό των Σερρών ο Θανάσης και η Καλλιόπη γέννησαν ένα αγόρι Τον βάφτισαν Παναγιώτη από το νουνό του τον Ελληνοαμερικάνο Pete Dickson που είχε παντρευτεί τη μεγάλη αδελφή του Θανάση τη Μαγδαληνή Γι αυτό άλλωστε το λόγο την αδελφή του την ονόμασαν Μαγδαληνή Από τότε το παιδί έγινε σφοδρά και φανατικά αντιαμερικάνος και ... Αλλά αυτό ... είναι μιά άλλη ιστορία.