Παναγιώτης Τερζόγλου: Μια φορά κι έναν καιρό ...

Τάμαθες, απολύσανε εχθές αργά το Λύκο, του είπαν δεν τον χρειάζονται να πα΄ να τσακιστεί, τον είδα που ψαχνότανε στη μόρτα στο Λαρίσης κάποιο βαγόνι γύρευε, για πάντα να κρυφτεί. Την άλλη τονε βρήκανε μόνο και παγωμένο στο ένα χέρι κράταγε τα ένσημα σφιχτά, στο άλλο το βιβλιάριο υγείας σφραγισμένο δε φαίνεται να έκοψ΄ αποκόμματα πολλά. Τάμαθες, απολύσανε εχθές αργά το Λύκο, του έδωσαν βοήθημα και για παρηγοριά, υπομονή του είπανε να κάνει. Τόσα χρόνια, εξόδευε ο «σπάταλος» απ΄ όλους, πιο πολλά.

Περνούν τα χρόνια όταν γερνάς και πια δεν σταματάνε σαν το ποτάμι σε κυλούν στη θάλασσα σε πάνε Θα σταματήσω τον καιρό να τον γυρίσω πίσω όταν τ΄ αστέρια τη νυχτιά μπορούσα να μετρήσω Περνούν τα χρόνια όταν γερνάς και δεν τα προλαβαίνεις στην ανηφόρα σταματάς κι όλο την κατεβαίνεις

Έφτασε τώρα ο καιρός κι εγώ ν΄ ακολουθήσω, χιλιάδες συμπατριώτες μας που φύγανε μακριά, η δόλια η πατρίδα μας, πια δεν μπορεί ν΄ αντέξει να έχει στην αγκάλη της, όλα της τα παιδιά. Δε φταίει η πατρίδα μας για το κατάντημά μας, φταίνε αυτοί που πούλησαν όλα της τα προικιά, αντί να φύγεις μείνε δω, μαζί μας να παλέψεις να διώξουμ΄ απ΄ τον τόπο μας, ετούτα τα θεριά. Αν δεν παλέψουμε μαζί δε θάβρουμε το δίκιο, χώρια, μας κλέβουν το ψωμί μας κλέβουν και το ΄νοίκιο Δεν έχω πλέον αντοχές, κουράστηκα να δίνω, αφού όλα προδόθηκαν και δεν πιστεύω πια, τα μόνα που μου άφησαν και πρέπει να δουλέψω είσαι εσύ αγάπη μου, εσύ και τα παιδιά. Στο είπα, θα στο ξαναπώ και δε θα σταματήσω Η ξενιτειά δεν έλυσε προβλήματα πολλά Θα χάσεις την πατρίδα σου, θα χάσεις τους δικούς σου Και η ψυχή σου μοναχή, θα κλαίει και θα πονά.

Κι αυτή τη νύχτα μοναχός κάθομαι στο μπαλκόνι, σαν γέρνω στο σεντόνι παραφυλά – παραφυλάει  ο πυρετός. Άστρο θα γίνω και θα μπω μέσα στην κάμαρά σου, δεν ξέρω όμως αν θα βρω άδεια την αγκαλιά σου. Κι αυτή τη νύχτα την περνώ με ούζα και τσιγάρα, με μια βραχνή κιθάρα παρέα μου (δις) παραμιλώ. Κι αυτή τη νύχτα νοσταλγώ κοιτώντας το φεγγάρι, τις βόλτες στο Βαρδάρη και τα φιλιά (δις) μας στο Σταθμό.