Σαν σήμερα ...

Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από τότε που χάσαμε τον Αλέκο.

1.- Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στο πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων ήμασταν στο περίπτερο της Δημοτικής μας κίνησης ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στην κεντρική πλατεία των Αγίων Αναργύρων. Μπροστά μας άπλωναν την πραμάτεια τους μετανάστες. Ένα ολάκερο μωσαϊκό ανθρώπων και πραγμάτων.

Κάποια στιγμή, περαστικοί χρυσαυγίτες έσπρωξαν έναν μετανάστη και τον έβρισαν. Τους διώξαμε ενώ ο Αλέκος τους ακολούθησε που απομακρύνονταν. Πήγα κι εγώ πίσω του και τον είδα να συνομιλεί μαζί τους. Τον πήρα πίσω και τον μάλωσα: Έχεις κουράγιο να ασχολείσαι μαζί τους;

2.- Για να τον πειράξω, του έγραφα ποιήματα, για κάθε τι. Έφτασε να γίνει ένα είδος απειλής: Πρόσεξε γιατί θα γράψω ποίημα!!!

Όταν είχαμε κάποια εκδήλωση και συνεννοούμασταν τι θα πω, στο τέλος του έλεγα και μια στροφή. Λίγο πριν την εκδήλωση, όταν εμφανιζόταν με το χαρακτηριστικό βήμα, το τσιγάρο και το πλαστικό με τον καφέ, μου έλεγε χαμογελώντας: Δεν πιστεύω να κάνεις καμιά μαλακία!!!

3.- Μετά από κάθε μεταμεσονύχτιο «καυγά» μας, πάντα έπαιρνε το πρωί (το πρωί του Λύτρα) τηλέφωνο και έλεγε: Τι κάααανεις, τραβώντας το α με χαρακτηριστικό τρόπο.

Τι να κάνω, ρε Αλέκο!!!

Τι να κάνω!!!