ΠΡΩ.ΤΑ.ΣΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΩΝ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ για ένα ΤΑΞΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ

ΑΘΗΝΑ 4/11/2015

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Εδώ και 2 μήνες οι εργαζόμενοι της χώρας ζουν στον αστερισμό του τρίτου μνημονίου, ίσως του πιο σκληρού και πιο τραγικού από τα προηγούμενα, όχι μόνο γιατί αυτό είναι και «αριστερό» αλλά γιατί εφαρμόζεται πάνω σε έναν ήδη εξαθλιωμένο κόσμο.

Τα εκατομμύρια θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης που δημιούργησε η παγκόσμια, ευρωπαϊκή αλλά και εγχώρια κρίση, καλούνται να συνεχίσουν να πληρώνουν. Καλούνται με ολοένα μεγαλύτερο θράσος να περικόψουν κι άλλο τις ήδη κουτσουρεμένες οικογενειακές και κοινωνικές δαπάνες τους, προκειμένου το μεγάλο κεφάλαιο να διατηρήσει και να αυξήσει τα δικά του κέρδη.

Παράλληλα η ιμπεριαλιστική λαίλαπα δημιουργεί μια άνευ προηγουμένου τραγωδία με εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες, να αναζητούν στην «πολιτισμένη» Δύση όχι μια καλύτερη ζωή, αλλά την μόνη ζωή που τους έχει απομείνει.

Σε αυτήν την  διακήρυξη δεν θα επιχειρήσουμε να τα αναλύσουμε όλα, αν και θέλουμε να μιλήσουμε για όλα. Θα περιοριστούμε να μιλήσουμε για το συνδικαλιστικό κίνημα και την ανάγκη που μας οδήγησε να αναζητήσουμε ένα διαφορετικό δρόμο:

Τι ήταν άραγε το συνδικαλιστικό μας κίνημα πριν τις μνημονιακές επιθέσεις; Αν θα έπρεπε να το περιγράψουμε με δυο λέξεις ήταν: κίνημα συναίνεσης. Κίνημα που είχε αποδεχτεί πλήρως τον καπιταλισμό σαν το πιο καλό σύστημα που υπάρχει, με μερικά μόνο προβλήματα που αφορούσαν κάποια μισθολογικά, κάποια – πολύ λίγα – εργασιακά, κάποιες επιμέρους ιδιωτικοποιήσεις (που κατά το κίνημα αυτό θα έθιγαν τους εργαζόμενους τους και όχι την κοινωνία). Κίνημα που είχε υιοθετήσει όλη την ορολογία του – υποτιθέμενου – αντιπάλου: κοινωνική συνοχή, κοινωνική ειρήνη, εταίροι, διάλογος μεταξύ των εταίρων… Ταξική πάλη, εκμετάλλευση, καπιταλισμός, ήταν λέξεις κομμένες, λογοκριμένες.

Οι αριστερές παρατάξεις δεν διαφοροποιηθήκαμε πάντα ως οφείλαμε. Σαν να ξεχάσαμε, ότι κι εμείς είμαστε μέσα σε αυτούς τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που λέγονται ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες, γιατί είναι ένα ακόμη βήμα διαμόρφωσης ταξικών συνειδήσεων. Εγκλωβιστήκαμε πολλές φορές μέσα στις γραφειοκρατικές αποφάσεις και κινήσεις και δεν φάνηκε να προσπαθούμε πάντα για να βρει το κίνημα τον ταξικό του προσανατολισμό. Πολλές φορές στοιχηθήκαμε και σε λάθος αποφάσεις και με λάθος ανθρώπους. Και βεβαίως, ήταν πολλές φορές και τα δικά μας παραταξιακά σχήματα, παρατάξεις ηγεσιών.

Στο δημόσιο – ευρύτερο δημόσιο τομέα, το σ.κ. ήταν ένα κίνημα συνδιοίκησης. Μηχανισμός ρουσφετιού, κομματοκρατίας, «μία ψήφος – μία προαγωγή» ή έστω μία υπερωρία. Στον ιδιωτικό τομέα, πλήρες ξεπούλημα. Πρακτικά, το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα δεν ασχολήθηκε με κανένα ζήτημα που άνοιξε τη δεκαετία του 2000, πριν ακόμα από τα μνημόνια, όπως

-          Ολυμπιακοί αγώνες, συνθήκες εργασίας, εργατικά ατυχήματα

-          Εργοδοτική τρομοκρατία

-          Κατάργηση 8ωρου, διευθυντικό δικαίωμα

-          Πλήρης ελαστικοποίηση σχέσεων εργασίας

-          Μετανάστες – υπερεκμετάλλευση κ.λπ. κ.λπ.

Έτσι, όλα αυτά περνούσαν και περνούσαν, εφαρμόζονταν ήρεμα και ήσυχα, μέσα σε ένα κλίμα συναίνεσης και κοινωνικής ειρήνης, και έγιναν αποδεκτά από τους εργαζόμενους.

Σε αυτό το κλίμα μας βρήκε η κορύφωση της κρίσης και το ΔΝΤ, εφαρμόζοντας πάνω μας όλες τις επιστημονικές – πολιτικές και ψυχολογικές - μεθόδους τους. Παρόλα αυτά, η σοκαρισμένη κοινωνία αντέδρασε.

Αντιμνημονιακός αγώνας

Μην έχοντας ταξικό προσανατολισμό και μαθημένοι στη λογική των εκπροσώπων, οι εργαζόμενοι έκαναν αυτό που μπορούσαν. Βγήκαν στο δρόμο. Είναι λάθος να λέγεται ότι ο κόσμος έκατσε στον καναπέ. Παρά την τροχοπέδη του επίσημου σ.κ., παρά τα χαρακτηριστικά που είχαμε αποκτήσει και παρά την επιτυχία του σοκ, ο ελληνικός λαός αντέδρασε. Μάλιστα, μπορεί κανείς να διακρίνει με ευκολία ότι υπήρξαν περίοδοι και ο αγώνας άλλαζε χαρακτηριστικά ανά περίοδο. Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά δεν υπάρχει ο χώρος να παρουσιαστεί εδώ, είναι όμως χρήσιμο το σ.κ. να προσπαθήσει να βγάλει τα συμπεράσματα του από την περίοδο αυτή..

Στρατηγική σύγκρουσης με τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές

Για να έρθεις σε κατάσταση σύγκρουσης με τις μνημονιακές πολιτικές, πρέπει να ξεκαθαρίσεις (ή να ξεκαθαρίζεις στην πορεία) κάποια πραγματάκια, όπως μας τα διδάσκει η ιστορία του εργατικού κινήματος.

1.      Πολιτικός στόχος: νομίζουμε πως σε αυτή τη φάση στόχος του σ.κ. πρέπει να είναι να φτάσουμε σε τέτοιου μεγέθους εξέγερση που να δημιουργήσει ένα ξεκάθαρο πολιτικό γεγονός ήττας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Για να προχωρήσουμε σε μια φιλεργατική, φιλολαϊκή πολιτική ανασυγκρότησης. Αυτό καθιστά όραμα που πρέπει να εκφράζεται πολιτικά μέσα στο κίνημα. (Πίσω απ’ αυτό δεν ξεπροβάλλει η σοσιαλιστική προοπτική;)

2.      Εχθρός: εχθρός είναι ο υπαίτιος, ο αρχιτέκτονας αυτής της πολιτικής. Συνεπώς εχθρός μας είναι το κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του που σχεδιάζουν, στηρίζουν, επιβάλλουν την πολιτική εξόντωσης μας. Η κυβέρνηση είναι ένας μηχανισμός. Οι μηχανισμοί προπαγάνδας και καταστολής επίσης εντάσσονται στους εχθρούς. Αλλά και η λυκοφωλιά της Ευρώπης…

3.      Ιδεολογικό υπόβαθρο: Αν δούμε το εργατικό κίνημα σε όλη του τη ζωή, έψαχνε πάντα και είχε την ιδεολογία του. Άλλοτε υπερτερούσε η κομουνιστική τάση και άλλοτε η σοσιαλιστική. Από τη δεκαετία του 1970 κυρίως – και στην Ελλάδα σίγουρα από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα - υπερτερούσε ο λεγόμενος σοσιαλιστικός χώρος που πολιτικά εκφραζόταν από τη σοσιαλδημοκρατία. Νομίζουμε  πως μία παράταξη πρέπει να έχει ιδεολογικό υπόβαθρο, χωρίς αυτό να σημαίνει αγκυλώσεις ή κομματισμό.  Πώς να το κάνουμε, είναι διαφορετικές οι κινήσεις σου στο εργατικό κίνημα αν στοχεύεις στην κατάληψη της εξουσίας και διαφορετικές αν στοχεύεις σε μερικές μεταρρυθμίσεις του συστήματος. Σήμερα υπάρχουν διάφορες ιδεολογικές αναφορές, όμως δεν γίνεται κουβέντα και ιδεολογικός καυγάς, οπότε τα πράγματα μένουν θολά και αμήχανα.

4.      Κινηματικοί στόχοι (ή ενδιάμεσοι πολιτικοί στόχοι): πρέπει να τίθενται και να δουλεύουμε όλοι προς τα κει, χωρίς να ξεχνάμε πως οι καταστάσεις είναι ρευστές και απρόβλεπτες και μπορεί να προκύψουν θέματα που θα ακυρώνουν ή θα διαφοροποιούν τον όποιο σχεδιασμό. Δεν ξέρουμε αν μπορούμε αυτή τη στιγμή να πούμε συγκεκριμένα πράγματα, καθώς το κίνημα βρίσκεται σε κατάσταση υπνηλίας. Όμως πολλοί έχουμε στο μυαλό μας πως ενδεχόμενη άνοδος του κινήματος, με την κατάλληλη δουλειά και δράση,  θα πρέπει να οδηγήσει σε οργάνωση πολιτικής απεργίας διαρκείας. Αυτός μπορεί να είναι ένας κινηματικός – πολιτικός στόχος.

5.      Πολιτικό συνδικαλιστικό πλαίσιο: εδώ θα πρέπει να βρίσκουμε τον τρόπο ώστε τα επιμέρους ζητήματα να μετατρέπονται σε πολιτικά και τα πολιτικά να παίρνουν την κατεύθυνση της ανατροπής. Είναι αδύνατον να συγκροτείται εργατικό κίνημα χωρίς να έχει καν αναγνωρίσει τι απαιτείται για να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι. Είναι παραλογισμός να μην αρθρώνει το κίνημα λέξη για τη διαγραφή του χρέους. Όταν σήμερα ξεπουλιέται η χώρα και στο όνομα του χρέους δεν μένει κανένα κοινωνικό αγαθό όρθιο, το εργατικό κίνημα που δεν μιλάει για το χρέος απλώς «αγρόν αγοράζει».

6.      Ομάδα κρούσης: μία ηγετική ομάδα που θα αφουγκράζεται και θα σχεδιάζει, θα έχει την ευθύνη επαφής με τα συνδικαλιστικά σχήματα της βάσης, αλλά και θα παίρνει γρήγορες αποφάσεις όπου χρειάζεται.

Χωρίς τα παραπάνω, θα συνεχίσουμε να παραπαίουμε χωρίς να μπορούμε οι ίδιοι να δημιουργούμε γεγονότα ή να προσανατολίζουμε τις αυθόρμητες αντιδράσεις. Εμείς πρέπει να βάλουμε το στόχο και να ακολουθήσουμε την τακτική που δίδαξαν τα νικηφόρα εργατικά κινήματα του προηγούμενου αιώνα: τα πάντα για το στόχο.

Ανασύνταξη σ.κ. –  νέα πεδία

Για την ανασύνταξη του σ.κ. χρειάζεται αλλαγή προσέγγισης, που την είπαμε παραπάνω. Χρειάζεται όμως να δούμε και μερικά ακόμα συγκεκριμένα θέματα, όπως:

1.      Να ενταχθούν στα σωματεία όλοι οι εργαζόμενοι, πέρα από τους εργοδοτικούς διαχωρισμούς. Δεν παίζει ρόλο η σχέση εργασίας αλλά η εργασία ή ίδια. Για παράδειγμα, ελαστικοί εργαζόμενοι πρέπει να μπαίνουν στα σωματεία μαζί με τους μόνιμους ή τους αορίστου χρόνου, χωρίς διαφοροποίηση.

2.      Να δούμε σοβαρά το συνδικαλισμό των ανέργων. Οι άνεργοι σήμερα πρέπει να διεκδικήσουν ένα σωρό ζητήματα. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο στον κόσμο πως η λύση δεν είναι να φάμε ο ένας τον άλλον. Ούτε πρέπει, ούτε μπορούμε να αφήσουμε 1,5 εκ. ανθρώπους να  περιθωριοποιηθούν.

3.      Άμεσα, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στα σωματεία. Αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων που παίρνονται μακριά από τους ίδιους τους εργαζόμενους και χωρίς τη συμμετοχή τους, ακόμα και αν είναι τίμιες αποφάσεις σε μια αγωνιστική κατεύθυνση, αμφισβητούνται.

4.      Ευέλικτες μορφές στις κινητοποιήσεις, απόρριψη στείρων μορφών που δεν προάγουν τίποτα και απλώς εκτονώνουν. Είναι πολύ σημαντικό η μορφή πάλης να συνδέεται με το στόχο, με το τι θες να καταφέρεις. Οι απεργίες στον ιδιωτικό τομέα, όταν γίνονται για υπεράσπιση της εργασίας, έχουν πλέον τη μορφή μικρής ή μεγάλης χαλυβουργίας, έχουν διάρκεια και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και πρέπει να γίνονται κέντρα αγώνα για το σύνολο των εργαζομένων. Οι απεργίες όμως τύπου ΓΣΕΕ δεν αφορούν κανέναν: ο ιδιωτικός τομέας δεν απεργεί και ο δημόσιος κλείνει μεν, αλλά με πολύ μικρά ποσοστά συμμετοχής.

5.      Ο συντονισμός είναι απαραίτητο στοιχείο και δουλεύει σε διάφορα επίπεδα. Στο ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο, «συντονισμός» σημαίνει ότι στον ενιαίο και απολύτως συντονισμένο εχθρό της, η εργατική τάξη απαντάει ενιαία και απολύτως συντονισμένα. Στο συνδικαλιστικό επίπεδο, έτσι γίνεται συνείδηση ότι είμαστε όλοι στο ίδιο καζάνι και δεν υπάρχουν δυνατότητες εξαιρέσεων (το παιχνιδάκι που ακόμα και σήμερα παίζουν οι γραφειοκρατικές ηγεσίες).

Επίσης, το σ.κ. πρέπει να δει κάποια νέα ζητήματα, όπως:

1.      Συνδικαλιστική δράση πάνω στο αντικείμενο της δουλειάς. Δεν μιλάμε προφανώς για την επέμβαση των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε θέματα Διοίκησης ούτε για το ανέκδοτο της «κοινωνικοποίησης» στα Διοικητικά Συμβούλια των ΔΕΚΟ. Μιλάμε για αυτενέργεια των εργαζομένων που πρέπει να στηρίζεται από τα συνδικάτα. Υπάλληλοι της ΔΕΗ επανασυνδέουν το ρεύμα. Αγρότες διαθέτουν τα προϊόντα τους στις πλατείες. Οι ελεγκτές εισιτηρίων στα μέσα μεταφοράς δεν κόβουν πρόστιμα, στο πλαίσιο του αγώνα για φθηνό εισιτήριο. Ορίζεται από τα συνδικάτα μια μέρα δωρεάν μεταφοράς των επιβατών. Είναι νέες μορφές αγώνα, που πρέπει να τις παλέψουμε γιατί ανεβάζουν την εργατική συνείδηση και συνδέουν τα επιμέρους κινήματα μεταξύ τους αλλά και με τις ανάγκες της κοινωνίας.

2.      Αλληλεγγύη. Η αριστερά έχει γενικά τη σωστή αντίληψη περί φιλανθρωπίας, αφού η καταπολέμηση της φτώχιας δεν μπορεί να σχετίζεται με ελεημοσύνες. Όμως στις συνθήκες που παίζεται η ίδια η επιβίωση του λαού, οι κινήσεις αλληλεγγύης (ανταλλακτικά παζάρια, κοινωνικά παντοπωλεία, εθελοντικά φροντιστήρια κ.ο.κ.) είναι απαραίτητες. Επιπλέον, τέτοιες κινήσεις προάγουν έναν άλλο πολιτισμό, κόντρα στην ατομική λύση, που σήμερα, με τις ατομικές συμβάσεις να εμφανίζονται απειλητικές, με τις ιδιωτικοποιήσεις προ των πυλών και την έννοια του δημόσιου αγαθού να εξαφανίζεται, κατασπαράζει και την τελευταία συλλογικότητα. Το σ.κ. πρέπει να πάρει πάνω του το θέμα της αλληλεγγύης και να του δώσει τη σωστή του διάσταση, την κινηματική. Δεν εννοούμε σε επίπεδο σωματείων, αλλά σίγουρα σε επίπεδο Εργατικών Κέντρων, μπορεί και Ομοσπονδιών, μπορούν να γίνουν πράγματα που να συσπειρώσουν κόσμο αλλά και να λύνουν προβλήματα, για παράδειγμα συλλογικές κουζίνες, στήριξη αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων, συνεννόηση με αγρότες για διάθεση προϊόντων κ.λπ. Εντάσσοντας όμως στις δομές οργάνωσης, ενημέρωσης και υλοποίησης των δράσεων αυτών, τους ίδιους τους εργαζόμενους.

3.      Ανυπακοή. Το σ.κ. δεν κατάφερε – ή δεν θέλησε στις περισσότερες περιπτώσεις – να πάρει πάνω του την ανυπακοή. Δεν έδωσε γραμμή για μη πληρωμή χαρατσιών, διοδίων κ.λπ., δεν στήριξε τους εργαζόμενους σε αυτό τον αγώνα. Πρέπει να συνδεθούμε με τα κινήματα δεν πληρώνω, που είναι πολύ ζωντανά και φέρνουν κάτι καινούριο, και να επιστρέψουμε μαζικά στην ανυπακοή. Να θυμίσουμε στον κόσμο πως είναι το κίνημα αλληλεγγύης που δεν επέτρεψε να κοπεί το ρεύμα σε κανένα σπίτι, και πως ένα τέτοιο, πιο δυνατό και πιο οργανωμένο – μέσω και των συνδικάτων - κίνημα πρέπει να ακολουθήσει για τους πλειστηριασμούς, για τα σπίτια και τα δάνεια. Αν ανακοινωθεί πλειστηριασμός για σπίτι εργαζόμενου π.χ. του, σύσσωμος ο ΟΣΕ πρέπει να κατασκηνώσει κάτω απ’ το σπίτι του.

Νέα καθήκοντα – νέα αιτήματα - μέτωπα πάλης

Πλαίσιο αιτημάτων του σ.κ.

Οι εργαζόμενοι έχουν πλήρη συναίσθηση ότι δεν μπορούν να κερδίσουν επιμέρους αιτήματα. Δεν ξέρουν όμως τι μπορούν να κερδίσουν. Δεν τους περνάει απ’ το μυαλό ότι μπορούν να ανατρέψουν όλο το σκηνικό. Κανένας φορέας, κανένα συντονιστικό, δεν έχει βάλει μέχρι σήμερα (φωναχτά και σε επίπεδο εργαζομένων, όχι σε ανακοινώσεις που δεν τις βλέπει κανείς), θέματα που ανοίγουν δρόμους.

Τα αιτήματα πλέον πρέπει

-          Να συγκρούονται με κυρίαρχες επιλογές της άρχουσας τάξης

-          Να συγκροτούν ένα ενιαίο πολιτικό πλαίσιο που θα φτιάχνει όραμα, άξιο να το παλέψει κάποιος

-          Να ενοποιούν τους κλάδους.

Σε αυτά συμφωνούμε οι περισσότεροι. Η συζήτηση όμως σταματάει πάντα εδώ. Ναι, αναγνωρίζουμε την ανάγκη να βαθύνει η συζήτηση μέσα στο εργατικό κίνημα και να βάλει στόχους για παύση πληρωμών, για διαγραφή του χρέους κ.λπ., αλλά πώς θα γίνει αυτό; Υπάρχει δυσκολία στο να συνδέσουμε τα οικονομικά αιτήματα με τα πολιτικά, και μάλιστα χωρίς να περιχαρακωθούμε και χωρίς να αφήσουμε απ’ έξω κανέναν αγώνα. Όμως τώρα, εκτός από ανάγκη, είναι και ευκαιρία, τώρα που οι εργαζόμενοι ρωτάνε «και πώς θα γίνει αυτό;», τώρα που οι εργαζόμενοι δεν διεκδικούν μια αύξηση και ένα θεσμικό ρουσφετάκι.  Μερικά προαπαιτούμενα:

1.      Επαναφορά στο λεξιλόγιο– και κυρίως στη δράση μας μέσα στο σ.κ. – της λέξης «ζύμωση». Ζύμωση μέσα στο κίνημα, φτιάχνοντας και μοιράζοντας μια προκήρυξη ή ένα κείμενο π.χ. για τη δημόσια εκπαίδευση, προκαλώντας διαδικασίες, διοργανώνοντας συζητήσεις με όλες τις παρατάξεις… ώστε η ζύμωση να βρει το νόημα της. Και το ενδιαφέρον της.

2.      Τα κείμενα: τα κείμενα μας πρέπει να είναι τροφή για πολιτική σκέψη σε ένα απολίτικο κοινό. Ούτε διδακτικά ούτε απολίτικα. Ούτε βγαλμένα από τη δεκαετία του 1920 ούτε ασαφή και φιλολογικά. Πρέπει να στοχεύουν στο να ανοίγουν το μυαλό, συνεπώς και την κουβέντα, για τις διεκδικήσεις του σ.κ. Δεν μπορεί να αρχίζουν όλα με το κάλεσμα σε απεργία και να τελειώνουν «όλοι μαζί μπορούμε» και στο ενδιάμεσο να μη βάζουν ζητήματα. Οι αφίσες μας πρέπει να αναδεικνύουν το κυρίαρχο κάθε φορά πολιτικό θέμα, χωρίς απολίτικα καλέσματα αλλά και χωρίς το διδακτισμό της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

3.      Και βέβαια, να μη φοβόμαστε να βάζουμε τα θέματα σε συνελεύσεις και συγκεντρώσεις, συνδέοντας τα πάντα με την εκάστοτε στιγμή και πραγματικότητα. Θέλει προσοχή, να μη φτάσουμε να δίνουμε θεωρητικές διαλέξεις, αλλά μπορούμε να πετύχουμε την ισορροπία.

Το πλαίσιο αιτημάτων του κινήματος θα πρέπει να κινηθεί γύρω από τους ακόλουθους άξονες:

-          Κατάργηση των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων, των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου

-          Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, δεν είναι χρέος του λαού. Δεν χρωστάμε τίποτα, δεν πληρώνουμε τίποτα

-          Δεν αναγνωρίζουμε τις αποικιοκρατικές δανειακές συμβάσεις

-          Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις. Επανακρατικοποίηση – κοινωνικοποίηση του δημόσιου τομέα και της δημόσιας περιουσίας

-          Προστασία και κατοχύρωση της δημόσιας παιδείας και υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης και της πρόνοιας

-          Εκδημοκρατισμός της ζωής στον τόπο. Απόκρουση του κυβερνητικού αυταρχισμού και της φασιστικής – ρατσιστικής απειλής

-          Καμιά θυσία των εργαζόμενων για το ευρώ και την ΕΕ

Ένα τέτοιο πλαίσιο – πάνω κάτω – δεν είναι θεωρητικό, δεν είναι άσχετο με την πραγματικότητα, διαμορφώνει πολιτικούς στόχους ρήξης, δίνει διέξοδο. Με άλλα λόγια, φτιάχνει όραμα. Επιπλέον, δύσκολα η υπόλοιπη Αριστερά και το ριζοσπαστικό τμήμα των εργαζόμενων θα μπορέσουν να διαφωνήσουν επί της ουσίας σε τέτοιο πλαίσιο.

Παράλληλα, θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για την νέα εποχή, για το νέο εργασιακό καθεστώς. Με διεκδικήσεις κατά του εργασιακού μεσαίωνα και της φτωχοποίησης, όπως για:

1.        Τους νέους εργαζόμενους, με τα ευρω-προγράμματα και τα άλλα κόλπα

2.        Το 8ωρο – να παλέψουμε για το 8ωρο προβάλλοντας την ανάγκη για μείωση του χρόνου εργασίας

3.        Το καθεστώς των απολύσεων

4.        Τις ατομικές συμβάσεις

5.        Τα δάνεια

6.        Τη θέρμανση ως βασικό αγαθό

7.        Τις συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.ο.κ.

Ειδικό κεφάλαιο στη συζήτηση αποτελεί ο φασισμός.

Η αντιμετώπιση του φασισμού δεν γίνεται με πολιτικές κορώνες από το σύστημα που τον θρέφει. Εννοείται πως σε πολιτικό επίπεδο θα χρειαστούν συμμαχίες και με κομμάτι της αστικής τάξης που έχει δημοκρατικά αισθήματα και αντανακλαστικά. Στην πράξη όμως, τα μπουλντόγκ του νεοναζισμού αντιμετωπίζονται μόνο από το ίδιο το εργατικό κίνημα. Και αυτό δεν είναι θεωρητικό σχήμα λόγου. Θέλει πρακτικά πράγματα, πέραν των καταγγελιών:

·        Το σ.κ. να πάρει στους κόλπους του τους μετανάστες, να γίνουν συνάδελφοι με τους υπόλοιπους

·        Να οργανώσει τις κινήσεις αλληλεγγύης, για όλους

·        Να διαδηλώσει κατά των στρατοπέδων και του αυταρχισμού

·        Να θυμίσει τι ήταν ο φασισμός, να θυμίσει ότι είναι εκατόμβη των εργατικών δικαιωμάτων

·        Να αποκαλύπτει τη σχέση της ΧΑ με το κεφάλαιο, να αποκαλύπτει τι ψηφίζει η ΧΑ στη Βουλή π.χ. για το καμποτάζ

·        Να δώσει τη διέξοδο…

Επίλογος

Ο ρεφορμισμός, ο τυχοδιωκτισμός και ο εργοδοτικός χαρακτήρας των συνδικάτων και των συνδικαλιστικών παρατάξεων, εμπόδισε ή και ακύρωσε όπου εκδηλώθηκαν, τους αγώνες για την υπεράσπιση των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Οδήγησαν το σ.κ. στην ήττα, στην απαξίωση, απογοήτευσαν και αποστράτευσαν τους εργαζόμενους και αποσυσπείρωσαν τα σωματεία.

Προχωράμε στην ίδρυση της Πρωτοβουλίας για ένα Ταξικό Συνδικάτο με πρόθεση να στρέψουμε ταξικά και ριζοσπαστικά το σ.κ.

Η Πρω.Τα.Συ. δεν είναι μία «ακόμη» συνδικαλιστική παράταξη, δεν πρόκειται να γίνει και δεν φιλοδοξεί να διαδεχθεί ούτε να υποκαταστήσει κάποια από τις υπάρχουσες. Είναι και θα παραμείνει μέτωπο, μια πλατιά συσπείρωση εργαζομένων που πιστεύουν στον ταξικό προσανατολισμό του σ.κ.

Η Πρω.Τα.Συ., παρεμβαίνει στα εργατικά και όχι μόνο ζητήματα και δράσεις, καταθέτοντας τις δικές της προτάσεις. Εκπροσωπείται στα συνδικάτα και σε κάθε είδους όργανα ανάλογα με τις αποφάσεις των συνελεύσεων της.

Κυρίαρχο και μοναδικό όργανο της, είναι η συνέλευση της η οποία συνέρχεται τακτικά και αποφασίζει για οποιοδήποτε θέμα. Η ίδια συνέλευση αναθέτει και ανακαλεί συγκεκριμένα καθήκοντα από μέλη της συσπείρωσης.

Στην Πρω.Τα.Συ. έχουν δικαίωμα συμμετοχής όσοι αποδέχονται τα παραπάνω.

ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ

ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΚΩΣΤΑΣ, ΙΣΙΔΗΣ ΜΠΑΜΠΗΣ,                    ΚΑΥΓΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΜΑΝΘΟΣ, ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΩΣΤΑΣ, ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΤΣΑΚΩΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΤΣΕΚΕΝΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΤΣΩΝΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ