ΑΘΗΝΑ
30/9/2014
Συνήθως οι «αποχωρήσεις» είναι προσωπική υπόθεση. Δηλαδή
αν κάποιος αποφασίζει να αποχωρήσει από κάποιο φορέα ή συλλογικότητα ή όργανο
στα οποία συμμετέχει, το ανακοινώνει μόνος του. Οι φορείς ή συλλογικότητες
συνήθως διαγράφουν τα μέλη τους ή «τα κατεβάζουν από το τραίνο»!!!
Στα νέα ήθη και
στην νέα πραγματικότητα (στην οποία αφιερώνω τους παρακάτω στίχους που μου
θύμισε μία συντρόφισσα μου), το αλλάξαμε κι αυτό.
Ενημερώθηκα ότι
δημοσιεύτηκε χθες στις 8.12 μ.μ. σε blog
(το οποίο έχω διαγράψει από τις 8/5/2014 γιατί: «ψεύτες, υβριστές και «καρφωτήδες» διαγράφονται από τον τοίχο μου. Ας
τους χαίρονται άλλοι») ανακοίνωση του Δικτύου Σιδηροδρομικών με την οποία αφενός
ενημερώνονται οι σιδηροδρομικοί ότι αποχώρησα από αυτό και αφετέρου, μου
ζητείται να παραδώσω «την έδρα στην παράταξη με την οποία εξελέγη».
Πολύ αργότερα
στις 11.40μ.μ. πήρα κι εγώ στο mail την
ανακοίνωση. Η στάση της νεοεκλεγείσας Γραμματείας του Δικτύου, μου δημιούργησε
τα εξής ερωτηματικά:
1.- Χθες στις
7.41μ.μ., όταν επικοινώνησε μαζί μου ο επικεφαλής του Δικτύου και του δήλωσα
ότι τις επόμενες ημέρες θα τοποθετηθώ δημόσια για όλα αφού συνομιλήσω με
συντρόφους μου, η ανακοίνωση που αναρτήθηκε στις 8.12μ.μ. ήταν έτοιμη;
2.- Γιατί
βιάστηκαν τόσο πολύ να ενημερώσουν τους σιδηροδρομικούς για την αποχώρηση μου; Έδειξαν
την ίδια σπουδή και σε άλλες περιπτώσεις που τους αφορούσαν;
3.- Γιατί μου
ζητούν δημόσια την παράδοση της
έδρας, όταν δεν το έκαναν σε άλλες περιπτώσεις τόσο αποχωρήσεων (τουλάχιστον 3)
όσο και σοβαρών προβλημάτων όπως τα πλαστά πτυχία; Εκεί, γιατί οι συνάδελφοι
είχαν και έχουν την πολυτέλεια να αποφασίσουν οι ίδιοι το ΠΟΤΕ, το ΠΩΣ και το
ΑΝ;
Σε
ότι αφορά τους λόγους της αποχώρησης μου και παρόλο που η ανακοίνωση
φωτογραφίζει κάποιους από αυτούς, ειδικά στην παράγραφο: “Την επαναφορά στον
πραγματικό συνδικαλισμό με την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων αφού
αποκλειστικός σκοπός μας είναι η επίλυση των προβλημάτων τους και μόνο,
χωρίς να εξετάζουμε σε ποιο μετερίζι άνηκαν ή ανήκουν. Άλλωστε
το Δίκτυο δημιουργήθηκε για να συνθέσει χώρους και όχι να διαχωρίσει και
πάλι τους εργαζόμενους σε μπλέ, πράσινους κόκκινους κτλπ.” θα έχουμε την ευκαιρία να τοποθετηθούμε σύντομα,
γιατί για μένα, τα ζητήματα ποτέ δεν ήταν προσωπικά. Πάντα ήταν πολιτικά και
πάντα προσπαθούσα να τα λύσω συλλογικά χωρίς καπελώματα και πατερναλισμούς.
«Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο.
Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί
Βρομούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.
Η πέτρα που πέρασε κατρακυλώντας ήταν η νεότερη εφεύρεση
Και τα ουρλιαχτά από τους γορίλες που βαράγανε τα στήθια τους
Συνθέτανε την πιο μοντέρνα μουσική.
.....................
Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς!
Κι αυτοί που ακούγανε, τίποτα άλλο δεν ακούγανε από τις κραυγές τους,
Μα αυτοί που βλέπανε, βλέπανε αυτά που δεν φωνάζονταν.
Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο,
Και έφερε αλυσοδεμένο μαζί του το Νέο να το παρουσιάσει σαν Παλιό.
......................»
Mπ. Μπρέχτ
Παναγιώτης Τερζόγλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου