Μπορεί στ΄αλήθεια να άλλαξαν; Το να είσαι «αντιμνημονιακός» δεν είναι μόδα!!! Είναι πολιτική θέση!!!

Δεν θα αναλύσω εδώ, τι είναι τα μνημόνια και τι σηματοδότησαν τόσο για τη χώρα όσο και για τους εργαζόμενους. Αυτό το έκαναν άλλοι και με μεγαλύτερη επιτυχία.

Μου δημιουργεί ερωτηματικά όμως, η κατάχρηση στη χρησιμοποίηση της λέξης «αντιμνημονιακός». Μετά την καταδίκη των μνημονιακών πολιτικών από τον ελληνικό λαό, άρχισαν να εμφανίζονται βουλευτές, παράγοντες, συνδικαλιστές, παπάδες, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες και ένα σωρό άνθρωποι του «συστήματος» που φόρεσαν το κοστούμι του «αντιμνημονιακού», με την ίδια ευκολία που κάποτε φορούσαν το κοστούμι του «αριστερού» και άρχισαν να εξαπολύουν μύδρους  ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές.

Εάν δεν έμεναν μόνο στις διακηρύξεις και περνούσαν και σε πράξεις θα ήταν κάτι. Θα έπειθαν (τουλάχιστον εμένα) ότι δεν χρησιμοποιούν τη λέξη «αντιμνημονιακός» λόγω μόδας αλλά πολιτικά.

Η μεγαλύτερη χρησιμοποίηση – κατάχρηση της λέξης, έγινε και γίνεται από συνδικαλιστές. Όσο και να ψάξουμε δε θα βρούμε «μνημονιακό» συνδικαλιστή, τουλάχιστον κατά δήλωση του. Είναι όμως έτσι;

Ta περιεχόμενα των μνημονίων που έχουν υπογραφεί μέχρι σήμερα είναι άκρως αντεργατικά, μειώνουν εργατικά εισοδήματα,  εξαφανίζουν εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις, οδηγούν τον κόσμο στην ανεργία και στην αυτοκτονία, ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, ιδιωτικοποιούν (και όχι αποκρατικοποιούν) οποιαδήποτε επιχείρηση ενδιαφέρει τους ξένους και ντόπιους τοκογλύφους κ.α.

Εδώ όμως υπάρχει ένα ερώτημα. Αυτές οι πολιτικές διαφέρουν πολύ από τις «προ μνημονιακές» πολιτικές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.; Η πολιτική του κ. Στουρνάρα διαφέρει πολύ από εκείνη του Αλογοσκούφη; O σημερινός υπουργός εργασίας κ. Βρούτσης διαφέρει πολύ από τους προκατόχους του Λοβέρδο, Πετραλιά, Ρέππα;

Οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης της κυβέρνησης Σαμαρά, είναι διαφορετικές (χειρότερες;) από του Καραμανλή, του Σημίτη ή ακόμη και του Μητσοτάκη; Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει το ξεπούλημα του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των ΕΛΤΑ, του ΟΣΕ κ.α. Αυτές οι πολιτικές ήταν και τότε στα πλαίσια μνημονίων ή απλά στα πλαίσια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.; Η χώρα τότε, ήταν λιγότερο αγκιστρωμένη στο άρμα της Γερμανίας και της Ε.Ε.;

Και, για να φτάσουμε και στο δια ταύτα. Οι συνδικαλιστές που σήμερα εμφανίζονται ως «αμντιμνημονιακοί» τι στάση κράτησαν όταν εφαρμόζονταν οι ταυτόσημες με το μνημόνιο πολιτικές των κομμάτων τους;

Για να γίνω πιο σαφής: Οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, στην ΠΟΕ ΟΤΑ, στην ΟΛΜΕ, στη ΔΟΕ, στις Ομοσπονδίες ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, ΟΣΕ κ.α., τι στάση κράτησαν όταν τα κόμματα τους εφάρμοζαν αυτές τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές; Αντιστάθηκαν ή έβαλαν πλάτη, τόσο στο να εκλαϊκεύονται αυτές οι πολιτικές ώστε να γίνονται πιο εύπεπτες όσο και στο να απαξιωθούν και να διαλυθούν  τα συνδικάτα και να μην υπάρχει σήμερα καμία αντίσταση;

Αν υποθέσουμε ότι σήμερα άλλαξαν, από πού προκύπτει αυτό; Αν ανατρέξουμε στις αποφάσεις του τελευταίου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ στην απομακρυσμένη Αλεξανδρούπολη, ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ έμειναν ακριβώς ίδιες. Οι εξαφανισμένες ηγεσίες τους, παραμένουν εξαφανισμένες.

Η μόνη διαφορά είναι ότι, ενώ εκεί εμφανίζονται ως ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, στις εκλογές των σωματείων συμμετέχουν με «ανεξάρτητα» και «αυτόνομα» ψηφοδέλτια για να θολώνουν τα νερά και να κρύβουν από τους ψηφοφόρους, τις ακόμη και σήμερα στενές σχέσεις τους με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου και τη Ν.Δ. του κ. Σαμαρά.

Σε ότι αφορά την πρακτική τους ως εργοδοτικοί – κυβερνητικοί συνδικαλιστές, δεν έχουν αλλάξει ούτε στο ελάχιστο.  Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν έχουν αλλάξει καθόλου και φορούν ευκαιριακά τον «αντιμνημονιακό» μανδύα είναι ότι, αρνούνται οποιαδήποτε πρόταση για δημιουργία μετώπου που θα μπορούσε να οργανώσει καλύτερα την αντίσταση των εργαζομένων. Αρνούνται πεισματικά οποιαδήποτε πρόταση για αναδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Και όταν κάτω από πίεση, δέχονται τελικά και παρευρίσκονται σε διάφορα «συντονιστικά», την  επόμενη ημέρα φροντίζουν να μη γίνεται τίποτα από όσα αποφασίζονται. Και όταν κάποιοι χώροι παίρνουν πρωτοβουλίες, φροντίζουν να τις υποσκάπτουν και να τις συκοφαντούν ώστε να μην επεκτείνονται.

Είναι βέβαιο ότι δεν έχουν αλλάξει. Προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο τόσο για τους ίδιους όσο και για τους μέντορες τους, ευελπιστώντας ότι δε θα βγουν από το παιχνίδι της εξουσίας.

Γι αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τους έχουν εμπιστοσύνη.

Γι αυτό, μαζί με την ανατροπή της ακροδεξιάς κυβέρνησης Ν.Δ. του κ. Σαμαρά και της συνιστώσας της, του ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, πρέπει να οργανώσουν και την ανατροπή των συνδικαλιστικών ηγεσιών που τους στήριζαν και τους στηρίζουν.

Μόνο τότε και μόνο έτσι, θα μπορέσουν να οργανωθούν ενωτικοί, ταξικοί και αντιμνημονιακοί αγώνες.

Μόνο χωρίς αυτούς,  μπορεί να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι ενάντια στην ανατροπή των αντιλαϊκών κυβερνήσεων είτε αυτές έχουν νεοφιλελεύθερο είτε μνημονιακό μανδύα.

Παναγιώτης Τερζόγλου

Εργαζόμενος ΟΣΕ