ΑΘΗΝΑ 4/3/2011 Η Απεργία υπήρξε το πιο σκληρό και αντιδημοκρατικό (από την πλευρά των εργαζομένων) μέσο που είχαν προκειμένου να υπερασπίσουν τα δικαιώματα τους. Δυστυχώς και η απεργία, όπως και πολλά άλλα, ακολούθησαν την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος, από την εποχή που τα συνδικάτα έγιναν εργοδοτικά και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις κυβερνητικές. Όλα τα συνδικάτα; Όχι φυσικά!!! Όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις; Βεβαίως, όχι!!! Στο χώρο μας, τα πρώτα σημάδια αρχίζουν τη δεκαετία του 1990 και ειδικά την περίοδο που άρχισαν οι «μεγάλες» αλλαγές (εκσυγχρονισμός, μεγάλα έργα κ.α.) που τελικά οδήγησαν στο μεγάλο φαγοπότι και στη διάλυση του ΟΣΕ. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που στηρίζουν τα κόμματα του δικομματισμού, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εκλαΐκευση αυτών των πολιτικών, φτάνοντας στο σημείο να είναι δυσδιάκριτος ο ρόλος του συνδικαλιστή από το ρόλο του υπηρεσιακού παράγοντα. Ειδικά στο διάστημα μετά το Συνέδριο της ΠΟΣ, τον Οκτώβρη του 2010 όταν η παράταξη της ΠΑΣΚ